Մենք… մենք զբաղված ենք, մենք միտինգներ ենք անում, կառավարության հրաժարականն ենք պահանջում, քաղաքացիական պատերազմի կոչ ենք անում, արյուն թափելու կոչ ենք անում, իսկ թշնամին զինվում է, ժամանակակից զենքեր է ձեռք բերում, նախապատրաստվում:
Ալիևը Թուրքիայի պաշպանության նախարարի հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարում է, թե երկու տարվա ընթացքում երկաթուղի է կառուցելու դեպի Նախիջևան, ասես Հայաստանը սեփական բոստանն է:
Իսկ Հայաստանի կառավարության և ընդիմության լռությունն այնքան տարօրինակ է, ասես դրանք Հայաստանին չեն վերաբերվում:
Հայաստանը Նիկոլինը չէ և ոչ էլ միտինգավոր կուսակցություններինը: Հայաստանը հայ ժողովրդինն է: Եվ իշխանություն, և ընդիմություն, հավասարապես դիմում եմ ձեզ: Չե՞ք տեսնում, որ այս անկայուն վիճակը այսպես շարունակել այլևս հնարավոր չէ, չե՞ք տեսնում, որ արտաքին մարտահրավերներն ավելի են խտանում ու ավելի վտանգավոր դառնում, չե՞ք տեսնում, որ կանգնած ենք պետականության կորստի վտանգի առջև:
Չե՞ք տեսնում, որ իշխանությունն իր ամորֆությամբ, իսկ ընդիմությունն իր անհոգությամբ ջուր են լցնում թշնամու ջրաղացին և դուրս ենք մնում տարածաշրջանային գործընթացներից: Մինչև ե՞րբ, ինչքա՞ն է շարունակվելու այս իրավիճակը: Վերջապես, որպես Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիներ, ե՞րբ ենք մեր թիկունքին զգալու պետության շնչառությունը:
Այս ի՞նչ կուրություն է կլանել մեզ, ինքնաոչնչացման այս ի՞նչ մոլուցք է ներխուժել մեր մեջ ու խժռում մեր լինելու վերջին ծվենը: Մի՞թե ձեր մեջ չկա մեկը, որ պետականությունը վեր դասի անձնականից, ազգային միասնականությունը՝ կուսակցականությունից:
Տպավորություն ունեմ, որ այն, ինչ այս օրերին տեղի է ունենում մեր երկրում, ներքաղաքական պայքար չէ, երկրի ապագայով մտահոգ ուժերի պայքար չէ, այլ երկիրը կազմաքանդելու, պետությունը պարալիզացնելու գործընթաց է: Եթե նկատում եք, պայքարը չի ընթանում երկիրն այս իրավիճակից դուրս բերելու քաղաքական որոշակի ծրագրերի շուրջ, այլ ընդիմությունը, առանց երկխոսության հնարավորության, պահանջում է կառավարության հրաժարականը, իսկ իշխանությունն էլ իրենից դուրս այլ կառավարող ուժ չի ցանկանում տեսնել: Այսպես մինչև ե՞րբ…Եվ այս ամենն այն պարագայում, երբ տարածաշրջանում նոր ու վտանագավոր միտումներ են զարգանում, աշխարհաքաղաքական մեծ խաղացողներն են ակտիվանում:Պարտությունը՝ պարտություն, բայց հարկավոր է ուժ գտնել, արագ ինքնակազմակերպվել, դաս առնել կատարվածից ու փորձել շտկել մեր խաթարված արժանապատվությունը, վերջ տալ ներքին երկպառակտություններին և մտնել բնականոն հունի մեջ:Հետոն ուշ է լինելու…Հետոն չի լինելու…
