Տասնամյակներ իր իրավունքների համար պայքարող Արցախն ու արցախահայությունն այսօր ենթարկվում է սպիտակ ցեղասպանության, որը ժամանակակից աշխարհն անվանում է հումանիտար ճգնաժամ։
Բազմաթիվ ծանր զրկանքների գնով, իր հայրենասիրության ու կամքի ուժով` արցախահայությունն այսօր պահպանում է Արցախն ինքնիշխան` միայնակ մնալով իրեն բնաջնջել ցանկացողների դեմ։
Այսօր փաստացի տեղի է ունենում այն, ինչը ոչ վաղ անցյալում այս իշխանության եռանդուն աջակիցներից սերունդ կրթող մի «մտավորական» էր պնդում՝ «Արցախի հայությունը պետք է ինքնուրույն պաշտպանվի ադրբեջանական ագրեսիայից՝ առանց ակնկալելու Հայաստանի աջակցությունը», և ջանասիրաբար հորդորում հեռացնել արցախահայության փաստացի միակ պաշտպանը մնացած ռուսական խաղաղապահին՝ անկաշկանդ վեհությամբ ու լարախաղացի խիզախությամբ միանալով միջազգային ռուսաֆոբիայի քարոզչական երգչախմբին։
Ի՞նչ է սա, եթե ոչ ուղղակի նոր ԳԵՆՈՑԻԴԻ դրդող հռետորաբանություն, և հենց այս բառամթերքն արմատավորվել է հայ հասարակության ամենալայն շերտերում՝ որպես միակ ու բացարձակ ճշմարտություն:
Հայաստանի գործող վերնախավի համար նեղ անձնային շահերն ավելին են, քան հայկական ազգային պետական շահը։ Երբ պնդում են, թե Արցախը խանգարել է Հայաստանին, նկատի ունեն, որ իրենց մանր, միջին կամ խոշոր գործարար մերձավորներն ու օլիգարխ պաշտոնյաները չեն կարողացել առևտրային ուղիղ կապի մեջ լինել Թուրքիայի, ինչու ոչ Ադրբեջանի հետ, և այս «անհարմար» խոչընդոտը պատրաստ են վերացնել` թեկուզ Արցախի կամ հայկական այլ տարածքների գնով։ Պիտի որոշենք` արդյո՞ք Հայաստանի ապագան մի քանի էգոիստ խոշոր առևտրականի և հազիվ իշխանության հասած անկուշտների շահերով պիտի պայմանավորենք, նպաստենք Արցախի վերջնական բնաջնջմանը` անավարտ թողնելով ազատ, անկախ ու իրապես անվտանգ հայրենիքում ապրելու, ստեղծագործելու ձգտող հայի երազանքը, թե ի վերջո պատվախնդիր ու հայրենատեր կգտնվենք։ Այս երկընտրանքից է կախված մեր՝ որպես ազգ գոյություն ունենալու իրավունքը։
Աղբյուրը`
