Քանի օր ա ուզում եմ գրել, բայց մեկ դուխ չեմ հավաքում, մեկ հարմար չի։ Բայց լռելը սխալ է։ Լռելու գինը ծանր է եղել ու կլինի։
Պետությունը հազարավոր մարդկանց տանում է պահեստազորի եռամսյա հավաքների, հետո էլ դիրքեր պահելու։
Շատ էի ուրախացել դրա համար, ու, վերջապես, էս դաժանագույն դասից հետո, պետությունն էլ հասկացավ, որ ամեն տղամարդ պետք է մարզվի, պատրաստ լինի և այլն, #ազգբանակ։
Բնականաբար, էդպես ուրախ հարցուփորձ եմ անում հավաքների մասնակիցներին, ինչ ա պարզվում…
Էսքան ծախս են անում, էսքան աշխատավարձ են տալիս ու փոխհատուցում (աշխատանքից կտրվելու դիմաց), բայց մարզվել են 4-5 օր, իսկ հիմա… Յա գնան դիրքեր, իրենց օգտակար զգան, յա զորամասում պարապ լռված են մարդիկ։
Առաջին բուժօգնությունը, որը չիմանալու պատճառով էսքան տղա զոհվեց, չեն անցնում, ԳՐՈՂԸ ՏԱՆԻ, պարապ են ու չեն անցնում։
Քանի պետությունը սենց վիճակում է, ևս մեկ անգամ համոզվում եմ, որ ռազմամարզական ՀԿ-ի գործունեությունը այլընտրանք չունի, իրանց ՑԱՎԸ ՏԱՆԵՄ։
Ես 3 ամսում այնտեղ բանակի 2 տարվա գիտելիքից 3 անգամ ավելի շատ բան սովորեցի ու հիմա էլ սովորում եմ։
