«Եթե մոտ 1000 տարի առաջ չերկրպագեինք Սմբատ-Հովհաննեսին, և այրած լինեին Պետրոս Գետադարձի գրառած կտակը, այսօրը չէր կրկնվի… Պատմությունը երբեք չի ջնջվում, այնինչ մենք մեր պատմությունը մոռանալու ախտանիշ ունենք… Ճի՛շտ եք անում, հանե՛ք հայոց ամոթալի պատմությունը կրթօջախներից, և մենք կունենանք «համակեցված երջանկություն», որովհետև հլու ենք պատմական ճակատագրին անսթափ, փնթի, կրավորական, առանց դասերի… Արդյո՞ք 5000-ամյա իմաստնությամբ ազգը իրավունք ուներ սխալվելու, մի՞թե մեր դժբախտություններից չկուրացավ սին հավատը, այլևս դադարելո՞ւ ենք ստեղծել հերոս-քաջնազարներ… Այս ի՞նչ եղավ… Ազգովի գոռալու ցանկություն ունենք անքնության դիմաց, անզորությունից հեծեծանք՝ ապագայի հանդեպ… Ապավինում եմ Աստծուն աղոթք-անեծքով… ՏԵ՛Ր, այլևս վիժեցրո՛ւ այն ծնունդները, որ ազգիս դժբախտաբեր են լինելու…»
