Բաքվի զորահանդեսին, որն ըստ էության թուրանական հաղթահանես էր, ինչը միայն մեր դեմ չեր ուղղված, Ալիևը անզուսպ էյֆորիայի մեջ հայտարարեց, որ պատերազմը դեռ չի ավարտվել, որ ամեն ինչ նոր է սկսվում և Երևանը, Սևանն ու Զանգեզուրը ևս ադրբեջանական պատմական հողեր են: Իսկ Էրդողանի ծայրահեղ իսլամիստական լկտիությունը գերազանցեց անբարոյականության բոլոր սահմանները: Նա այս զորահանդեսը համարեց հայոց ցեղասպանությունն իրականացրած հանցագործների հոգիների փառավորման պահ: Իհարկե այնքան միամիտ չեմ, որ ակնկալեմ միջազգային կառույցներից որևէ արդարացի արձագանք կամ դժգոհություն: Բայց իրավունք ունեմ ակնկալել մեր նախագահի, կառավարության, արտաքին գործերի նախարարության հիմնավոր պաշտոնական պատասխանը Էրդողան-Ալիև արկածախնդիրների՝ մոլագարին հատուկ հայտարարություններին: Նույնիսկ արտասահմանցիներն են զարմանում մեր այս տարօրինակ ու հանցավոր լռության վրա: Այդ կապակցությամբ մենք ասելիք չունեի՞ք, այդ արտահայտությունները մեզ չէի՞ն վերաբերվում, թե դա ևս ռուս խաղաղապահների խնդիրն է: Այդպես էլ չլրջացանք և ամեն ինչին շարունակում ենք նայել մատերի արանքով, տնավարի, հայավարի: Մինչև վերջ մի կոտրեք մեր ժողովրդին…
Ստիպված եմ ձեզ հիշեցնել մի հին ժողովրդական զրույց. Արցախում և Սյունիքում հայտնի կոլորիտային կերպար Պել Պուղուն ինչ որ հանցանքի համար դատապարտում են կախաղանի: Երբ նրան կանգնեցնում են կախաղանի տակ և պահանջում ասել վերջին խոսքը, Պուղին պատասխանում է.
֊ Վերջին խոսքս պահում եմ նեղ օրվա համար…
Մենք ժամանակ չունենք. պարոնայք, սթափվեք…
