Շատ, չափից շատ չարաճճի եմ եղել:
Տատս ինձ վայրենի էր ասում. «Ա վայրենի», էսպես էր կանչում միշտ:
Վայրենին եկավ քաղաք սովորելու, հետո աշխատանք, հետո գործեր…
Բայց տատի համար մնաց նույն վայրենին:
Ամեն անգամ, երբ գնում էի գյուղ, կամ տատին էր գալիս քաղաք, միշտ հարցնում էր. «Դավիթ, մհեկ տու շտե՞ղ ես ըշխադում» (որտե՞ղ ես աշխատում):
Տատին ուզում էր իմանալ, որ թոռը լավա, լավ գործ ունի կամ գոնե իմանա, որ թոռնիկը գործ ունի)))
Կային տարիներ, որ տատին պետք չէր իմանա` ես որտեղ էի աշխատում. դե ծառայությունն էր պահանջում:
Հետո շուտ-շուտ տատի հոգու հետ էի խաղում. մի օր տոմսավաճառ էի, մի օր խոհարար, տրոլեյբուսի շոֆեր…
Ու միշտ պատասխանս լսելուց հետո ասում էր. «Դանգլա լակուտ, նույն վայրենին ես մնացալ»:
Մի օր գործով Կապան եմ` սոլիտ հագնված:
Երևան գալուց առաջ մի քանի ժամ ժամանակ ունեի, ասի գնամ գյուղ, տատիկին տեսնեմ:
Էդ շրջանում բացի ձեռնարկատիրությունից նաև էկոնոմիկայի նախարարի խորհրդական էի:
Մաման հացը դրեց, տատին նայումա հագուկապիս, հետիս ընկերներին…
-Դավիթ, մըն հետ մարդի նման ասի գիդամ, տու հի՞նչ պյանի ես, քու գործդ վերնա՞:
Մտածեցի լավ, տատի հոգին էլ չուտեմ, մի անգամ մի ճիշտ բան ասեմ.
-Տատի, նախարարի խորհրդական եմ:
-Էդ վերընա՞ , հի՞նչ նախարարի:
-Էկոնոմիկայի՝ գյուղատնտեսության:
Տատին նայեց հորս, պապան գլխով հաստատեց ասածս:
Տատին կռեսլոյին նստած էր, հետ-հետ գնաց, խորը հոգոց հանեց ու ասեց.
-Աստուծ, Աստուծ, տես երգիրը հինչ օրիա հսալ, վեր մեր վայրենինա արդեն նախարարին խորհուրդներ տամ:
Աշխարհի տատերը՝ մեծ մամաները, սեր են, ամուր առողջություն ու երկար կյանք մեր տատիկներին