Գորիս գյուղի արևմտյան եզրին, լեռնալանջին գտնվող Մելիք-Հուսեինյանների տոհմական՝ «Մելիքների» անվամբ դամբարան-մատուռին (XVIII դ.) հարող Խոջա Բաղուն թաղի հին գերեզմանատան հարավային հատվածում (դամբարան-մատուռից ավելի քան 80 մ հեռավորության վրա) Մեծ Մելիք-Օհանին կից թաղված է որդին՝ Բաղիր Բեկը։ Մելիք Օհանը որդուն կոչել էր իր հոր (Խոջա Ղազարի թոռ Բաղիրի անունով) անունով, որի հիշատակին կառուցել էր նաեւ եկեղեցի (Տե՛ս մաս 2)։
Քանդակազարդ տապանաքարին պարզ և հեշտ ընթերցվող արձանագրված է․
«ԱՅՍ Է ՏԱՊԱՆ † ՄԷԼԻՔ † ՀՈՒԱՆԻ † ՈՐԴԻ ԲԱՂԻՐ ԲԷԿ/ԻՆ. ԹՎ.: ՌՄԻԷ (1778)»:
Այն, որ տապանաքարը պատկանում է Բաղրին, փաստվում է հենց Մեծ Մելիք-Օհանի կողմից տապանաքարի գլխամասում կանգնեցված խաչքար-կոթողով, որն ունի փոքրաթիվ կցագրերով եռատող, քիչ մաշված, սակայն մոտիկից ուրվագծվող տառերի բնորոշ մասնիկներով հետևյալ արձանագրությունը.
«ԱՅՍ Է ԽԱՉՍ/ ՄԷԼԻՔ ՀՈԱՆ/ԳԱԿՑՈՒՐՑ»:
Ուշագրավ է վիմագրում ԳԱԿՑՈՒՐՑ բառի գործածությունը, որը Ս. Բարխուդարյանը վերծանել է վրիպումով՝ ԱԿՑՌՐՑ:
Հայտնի է, որ շատ դեպքերում արձանագրություններում կիրառվել են բարբառային ձևեր ունեցող մի շարք անուններ ու բառեր: Նկատվում են նաև գրչության որոշ օրինաչափ շեղումներ և հնչունային հապավումներ: Սյունիքում, մասնավորապես Գորիսի բարբառում, նման բառ ու բառաձև չկա, ուստի, որքանով կարող ենք դատել արձանագրության բովանդակությունից, իբրև զուտ նախնական վարկած, կարելի է ենթադրել, որ ԳԱԿՑՈՒՐՑ ձևը կանգնեցրի (բրբ. կանգնեցրեցի) բայաձևերի սխալ գործածության հետևանք է:
Բաղիր Բեկի վաղաժամ մահից հետո մեկ տարի անց մահանում է հայրը, Մելիք Օհանը, որից հետո մելիքության համար որդիների մեջ կռիվ է ընկնում։