Ճագարաբուծությունս
Բանակից նոր եկած ու մի քիչ բանակի տակ մնացած…
Ծխում էի համալսարանի միջանցքում` ծխախոտը պահած. ներվեր չկար «Էստեղ չեն ծխում»-ի:
Ռեզյումես ցրել էի լսածս բոլոր կազմակերպություններում.
մի տեղ աշխատանքային փորձով շինարար էի, մյուսում` պրոֆեսիոնալ առաքիչ, էն հաջորդում` ինչ էլ լինի )))
Քար լռություն:
Ու ծխում էի ամոթով. անգամ ծխախոտիս փողը տանից էի վերցնում, իսկ ես արդեն 20 եմ:
Տեսա մի ծանոթ դեմք, ով շտապում էր)))
-Ախպե՞րս: Մի կոֆեի ժամանակ կա՞ , էսօր կոֆե չեմ խմել:
Իմ կուրսընկերն էր, որ մինչև բանակ գնալս սովորել էինք միասին:
Հարցնում եմ.
-Ի՞նչ կա, ի՞նչ բանի ես, գործ ունե՞ս ձեռքդ:
-Դավ ջան, գժական տեխնոլոգիական ճագարաբուծարանա բացվել, զոոտեխնիկն եմ էդտեղի:
-Իսկ մի գործ չկա՞ իմ համար, դասերից հետո գամ աշխատեմ:
-Դժվար դու ուզես, ճագարները խնամողի, կերակրողի, տակերը մաքրողի գործա մենակ:
Ու փայլեցին իմ աչքերը. կա գործ, որ կարամ արդեն իմ ծխախոտը ես առնեմ…
Արդեն տարիներ անց պետք է հասկանայի, որ կա գործ, որը կդառնա իմ կյանքի անբաժան մասը, ու կա գործ, որը կդառնա իմ կյանքը
