Թեև ժամանակակից աշխարհում շատ երկրներ պահպանում են խաղաղ հարաբերություններ միմյանց հետ, կան տարածքային վեճեր, որոնք դեռևս մնում են օրակարգում։ Նման պահանջները հաճախ ամրագրված են սահմանադրություններում կամ օրենքներում՝ չնայած այն հանգամանքին, որ այդ տարածքները փաստացի գտնվում են այլ երկրների վերահսկողության տակ։
Ճապոնիայի և Ռուսաստանի միջև վեճը Կուրիլյան կղզիների շուրջ սկսվել է դեռևս Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո։ Ճապոնիան սահմանադրորեն շարունակում է համարել կղզիները իր «Հյուսիսային Տարածքներ», մինչդեռ Ռուսաստանը վերահսկում է դրանք 1945 թվականից ի վեր։ Չնայած այս խնդրին, երկու երկրները շարունակում են զարգացնել դիվանագիտական հարաբերություններ և տնտեսական համագործակցություն։
Հնդկաստանի և Չինաստանի միջև Արունաչալ Պրադեշի ու Աքսայ Չինի վերաբերյալ վեճը նույնպես շարունակում է մնալ լարվածության կետ։ Հնդկաստանը սահմանադրորեն ներառում է Արունաչալ Պրադեշը որպես իր նահանգ, սակայն Չինաստանը հավակնում է այս տարածքին՝ համարելով այն իր մաս։ Պատահում են նաև սահմանային լարվածություններ, բայց հիմնականում երկու երկրները պահպանել են դիվանագիտական հարաբերությունների ուղին։
Իսպանիայի և Մեծ Բրիտանիայի միջև Ջիբրալթարի հարցը դարերի պատմություն ունի։ Չնայած Իսպանիան սահմանադրորեն շարունակում է համարել Ջիբրալթարը իր տարածք, այն փաստացի գտնվում է Մեծ Բրիտանիայի վերահսկողության տակ 1713 թվականից ի վեր։ Խնդիրն այսպես թե այնպես մնում է, բայց Իսպանիան և Մեծ Բրիտանիան կարողացել են կառուցել և պահել բարեկամական հարաբերություններ։
Արգենտինայի և Մեծ Բրիտանիայի միջև Ֆոլկլենդյան կղզիների հարցը դարձել է ռազմական բախման պատճառ 1982 թվականին, սակայն կղզիները դեռևս գտնվում են Մեծ Բրիտանիայի վերահսկողության տակ։ Արգենտինան շարունակում է պնդել իր իրավունքները կղզիների վրա՝ ներառելով դրանք իր սահմանադրության մեջ, բայց երկու երկրները հիմնականում պահպանել են խաղաղ հարաբերություններ։
Այս օրինակները փաստում են, որ տարածքային պահանջները միշտ չէ, որ հանգեցնում են բախումների, երբ երկրների միջև կա դիվանագիտական հարաբերությունների կամուրջ և համագործակցության ընդհանուր շահեր
