Որդու՝ Բաղիր Բեկի մահից (1778թ) հետո, Մեծ Մելիք-Օհանը մահացել է 1779 թ.: Գորիս գյուղի արևմտյան եզրին, լեռնալանջին գտնվող Մելիք-Հուսեինյանների տոհմական՝ «Մելիքների» անվամբ դամբարան-մատուռին (XVIII դ.) հարող Խոջա Բաղուն թաղի հին գերեզմանատան հարավային հատվածում (դամբարան-մատուռից ավելի քան 80 մ հեռավորության վրա) ցայսօր պահպանված եռատող, փոքրաթիվ կցագրերով, մակերեսի ամբողջ երկայնքով ազնվականին վայել նախասիրությունների և կենցաղի քանդակներով հարդարված ու նուրբ նախշերով եզրափակված Մեծ Մելիք-Օհանի տապանաքարին պարզ ոճով և դյուրընթեռնելի արձանագրված է.
«ԱՅՍԷՏԱՊԱՆԱՌՆՄԵԾԻ/ՄԷԼԻՔՈՀԱՆԻՇԽԱՆԻ/Ի : ՌՄԻԸ (1779) : ԻՆՈՐԵՂԵՒԹՎԱԿԱՆԻ»
Հիրավի, տապանաքարը բացառիկ ու արժեքավոր է չորս կողմերում արված պատկերազարդումներով: Քանդակազարդող վարպետը տապանաքարի երեսին պատկերել է խաչ, հյուսիսային և հարավային կողմերին պատկերել է ռազմի, որսի և ննջեցյալի կյանքի՝ դրախտային վայելքներին արժանանալու տեսարաններ, արևմտյան կողմում՝ զարդանախշ խաչ, արևելյանում՝ Սուրբ հոգու խորհրդանիշն արտահայտող աղավնակերպ թռչուն՝ կանգնած կենաց ծառի երկու ճյուղերի գագաթին:
Մելիք Օհանին հաջորդել է նրա ավագ որդին՝ մելիք Հովսեփը:
Նա շատ թույլ մարդ է եղել, իսկ նրա եղբայր Սեին կամ Հուսեինն աչքի է ընկել իր քաջությամբ, առատաձեռնությամբ և խելքով:
Մելիք Հովսեփը միշտ նրա հետ է խորհրդակցել և գործերի մեծ մասը նրան հանձնարարել:
Հուսեինը մեծ ժողովրդականություն է ձեռք բերել, և ժողովուրդը խնդրել է մելիք Հովսեփին, որ մելիքության տիտղոսն էլ եղբորը հանձնի, քանի որ ամբողջ կառավարությունը նրա ձեռքին է, մելիք Հովսեփը համաձայնվել Է: Սակայն սա ծանր է թվում Հուսեինի ավագ եղբայրներին, որոնք ընդդիմանում են և մի կռվում դաշույնի հարվածով Հուսեինի երկու մատը կտրում են և մի աչքն էլ կուրացնում, բայց և այնպես Հուսեինը հաղթող է դուրս գալիս և մելիք դառնում: Եղբայրները չեն հանգստանում և Խոտ, Շինուհայր ու Հալիձոր գյուղերին դրդում են իրենց եղբոր դեմ: Այս պատճառով էլ Մեհտի խանը 1805 թվականին մի հրովարտակով հիշեցնում է այդ գյուղերին, որ նրանց մելիքը Հուսեինն է:
