«Մելիք-Հիւսէինեանների տոհմը յառաջացել է հին գորիսեցի խոջա Լազարի որդի Լալայից, որի աւագ եղբայր Պարոնից սերել են այժմեան Պարոնեանները, իսկ կրտսեր եղբայր Աւագից` Աւագեանները: …Կարճ միջոցից յետոյ թարաքեամայ թափառականները յարձակւում են Հին Գորիսի վրայ, բնակիչներին կոտորում, թալանում և ցրւում»: Թերեքեմե հրոսակների վայրագությունների հետևանքով կոտորածի զոհ է դառնում նաև գյուղի մեծատուն տոհմից սերող խոջա Լազարի (Ղազար) թոռը, Լալայի որդի՝ Բաղրը, որի երկու զավակները` Օհանն (Յոհան) ու Ամիրը, մազապուրծ հաստատվում են Արցախի Մելիք-Շահնազար Բ-ի (իշխել է 1748-1792 թթ.) տիրույթում գտնվող Չանախչի գյուղում:
Հայտնի է, որ Մելիք Լալան (Խոջա Լալան) եղել է Շահ Աբասի ընդդիմացողներից մեկը։ Նա չի ենթարկվել Շահ Աբասի հրամանին եւ թույլ չի տվել որ իր ժողովուրդին գաղթեցնի Պարսկաստան։
Մելիք Լալան եւ Մելիք Ղազարը թաղված են Վերիշենի Սուրբ Հռիփսիմե եկեղեցու բակում։
Լալայի թոռ Օհանը, որը եղել է քաջակորով անձնավորություն և դեռևս պատանի հասակում ռազմունակությամբ աչքի էր ընկել Դավիթ-բեկի գլխավորած Սյունյաց ազատամարտի ժամանակ, շատ չանցած այստեղ ևս հայտնի է դառնում իր քաջագործություններով և ամուսնանում է «…շօշեցի մի մեծատան աղջկայ հետ»:
Որոշ ժամանակ անց, երբ դադարում են վաչկատուն ցեղախմբերի հարձակումները, երբեմնի շեն ու ծաղկուն Գորայք-Գորիս գյուղը վերականգնելու նպատակով արհավիրքից փրկված և անառիկ վայրերում ապաստանած անտերունչ փոքրաթիվ գյուղացիները դիմում են Օհանին, որ «…գայ իրենց մելիք դառնայ…»:
Նույն խնդրով գյուղացիները դիմում են նաև Մելիք-Շահնազար Բ-ին, որի միջնորդությամբ Ղարաբաղի խանության հիմնադիր Փանահ Ալի խան Ջևանշիրը (իշխել է 1747-1763 թթ.) Օհանին՝ «Գորիս, Խոտ, Շնհէր, Հալիձոր, Քարահունջ, Ալիղուլիքենդ (Ազատաշեն – Գ. Ս.), Տաշքենդ (Քարաշեն – Գ. Ս.), Մաղանջուղ, Կորու» գյուղերի նկատմամբ շնորհում է մելիքական տիտղոս և ժառանգաբար իշխելու իրավունք: Այսպիսով՝ հանձին Մելիք-Օհանի, Ղարաբաղի խանության կազմում Սյունյաց Հաբանդ գավառում հիմնվում է մի նոր մելիքություն:
Հոդվածի մեջբերման աղբյուրը․