Նախորդը՝ մաս 5
1815 թվականին մելիք Հուսեինը մահանում է, և նրան հաջորդում է որդին՝ Մելիք Առուստամը, որ միայն երեք տարի է մելիքություն անում և անզավակ մեռնում։
Նրան հաջորդում է եղբայրը՝ Մելիք Հարությունը կամ Մելիք Թյունին։
Համաձայն Ստեփան Գեւորգյանի նա որպես Մելիք կառավարել է 1822-1843 թթ.։
Մելիք Հարությունի կառավարման տարիներին բարգավաճում է Գորիսը։
Հիշատակություն կա, որ նա է առաջին անգամ մտցնում Զանգեզուրում կարտոֆիլի մշակությունը, որի համար և 1846 թվականին Վորոնցովից Աննայի ժապավենով արծաթե մեդալ է ստանում։
Երբ Ռուսական կառավարությունն այս գավառում մտցնում է ընտրողական տանուտերությունը, մելիք Հարությունը, իր համար դա անպատվություն համարելով, հրաժարվում է տանուտեր լինելուց և հասարակական գործերից հետ քաշված՝ իր մահկանացուն կնքում1880 թվականին՝ թողնելով մի որդի՝ Մանուչար բեկին, ով համարվում է Գորիս քաղաքի հիմնադիրներից մեկը։
