Իմ տատը տառաճանաչ չէր: Ստորագրության փոխարեն խաչ էր դնում: Երբ խնդրում էինք, որ պատմի իր մանկության ու կորցրած ծննդավայրի մասին, սկսում էր ինչ-որ բան մրմնջալ ու ծնկները ծեծել: Բայց երբեք ոչինչ չէր պատմում..
Բոլորով հացի էինք նստում: Ու երբ ընթրիքի սեղանից վեր էինք կենում, տատս իր ափի մեջ մեկիկ-մեկիկ հավաքում էր սեղանին մնացած հացի փշրանքներն ու ուտում էր: Զարմանում էինք: Հացն անսպառ էր, ինչու՞ էր այդ փշրանքներն ուտում: Հայրս մեզ շշուկով բացատրում էր.
– Ձեր տատը ծանր կյանք է ունեցել՝ կոտորած, սով, ունեզրկություն: Նրա համար հացի ամեն փշրանքի մեջ կյանք կա, հացի կարոտ կա, որ չի մոռացվում: Նա չի կարող պարզապես սեղանը սրբել ու եղածը մի կողմ նետել…
Ես հիմա հացի փշրանքներ չեմ ուտում: Բայց ամեն անգամ, երբ սեղանի վրա փոքրիկ մի պատառ եմ տեսնում, ինձնից անկախ դրան նայում եմ տատիս աչքերով…
Հովիկ Չարքչյան
